Terugblik op die 2019 Namibia Grondpadtoer (#9)

Diegene van ons wat die voorreg het om grondpadtoere (of overlanding) te doen, weet dat dit ‘n besonders belonende (rewarding) ervaring is.  Die grootsheid van ons land en kontinent, die ekstreme kontraste en landskap verassings, die stilte van die woestyn en die lekker van ‘n stofstreep wat onder jou voertuig se wiele uitborrel, die gesprekke met “locals” en die deel van hulle stories, die samesyn van vriende en die spanwerk as daar moeilikheid kom – is maar ‘n paar van die dinge wat dit alles die moeite werd maak; of meer as die moeite werd.

Elke toer het sy unieke oomblikke en redes hoekom dit onthou sal word – en dit is tog die stoffasie van die stories wat ons nou kan deel, en more by die werk, en oormore by die rolbalklub en eendag wanneer ons op die ouetehuis se stoep sit – en as daar niemand is om jou storie en wyshede mee te deel nie, dan behoort dit nog ‘n glimlag op die gesig te bring.

Die fotos wat ons neem is die bewys van die feit dat ons lewe, ‘n erkenning van ons ervaringe en ‘n belofte van nog ‘n reis – so spoedig moontlik, want om elke draai is daar nog iets wat gesien moet word.  Om te reis is ‘n verslawing – maak nie saak waarmee of waarheen nie, dit gee jou jou eie inspuiting van “happy” hormone.

Hierdie grondpadtoer sal onthou word spesifiek as gevolg van die laaste twee dae se gespook - frustrerend maar lekker.

Die ster van die grondpadtoer was Leon en sy X Trail - buiten die "plastics" wat ek moes vasplak met duck tape het hulle alles gehanteer wat na sy kant toe gegooi was.  Al die ander voertuie het iets gehad wat aandag moes kry – die D3 het 2 padwiele gehad, my D2 se petrolpomp het die wit vlag opgesteek en Gert se Amarok het ‘n gebuigde pensplaat gehad - met die komplimente van ‘n sandduin.

 Nabetragting -

• Daar is min dinge so mooi en bekoorlik as ‘n sonopkoms iewers in die vlaktes, langs die pad of in jou voertuig, met ‘n koppie stomende koffie in die hand nie.
• Namibia is skoon en netjies, het omtrent nêrens papiere en gemors sien rondlê - maar baie droog. Die konsep van onderhoud en instandhouding word defenitief beter verstaan as in SA.  ‘n Voorbeeld is die aftrekplekke langs die paaie; die asdromme is skoon, die afdakke staan, die sitplekke is nie gevandaliseer nie, en ek voel veilig om daar te stop.  Wat my hart verbly het, is die "toet" van verbygaande motoriste - vriendelike mense wat waai en kyk of alles reg is.  Ons kan 'n kers gaan opsteek by die Namibiers.
• Afrikaans is koning in Namibia.  Die hoeveelheid mense van alle geslagte, ouderdomme en kleure wat met my suiwer Afrikaans gepraat het is verstommend.
• Die mense op die platteland is vriendelik, behulpsaam en respekvol.  Die Namibiers is veral respekvol.
• Die petrolpomp was toe stukkend.  Een van die pype in die tenk het gebars en lug getrek - geen petrol na voor.  Die inlyn pomp het toe nie ook gebreek nie - die sigaret aansteker wat ek gebruik het om krag na die pomp te voorsien het stadig maar seker warm geword en gesmelt - geen krag na die pomp, geen petrol na die enjin.
• Die Ai-Ais na Walvisbaai pad - ai, wat 'n gemors.  Ek kan met oortuiging se dat dit waarskynlik die swakste en mees uitgeryde grondpad is wat ek al teegekom het.  Baie goeie kompetisie is die Askam na Van Zylsrus pad in Suid-Afrika - of nee, die ZA pad is swakker, dit gaan nog mense se dood veroorsaak.
• Die Bosua Pas se pad kort regtig aandag - dis een van die mooiste paaie wat ek al gery het, maar dit het aandag nodig.
• Ek het skaam gekry toe ons deur Kuruman, Vryburg en Vendersdorp gery het. Die dorpe is net kort van ashope.  Dis vuil, verniel en afgetakel.  Die motorhawe in Kuruman waar ek gesukkel het om my trok weer aan die loop te kry word deur 'n wag met 'n haelgeweer opgepas - hy het die hele tyd by ons gesit.  Klaarblyklik is daardie motorhawe in sy eerste week drie keer beroof.  Dit is so erg dat die petroljoggie in die dorp ons gewaarsku het om ons deure gesluit te hou en op die uitkyk te wees van skelms wat jou met messe aanval en beroof.
• Maar net soos die Kuruman en Vryburg erg afgetakel is, is dit ook die plekke waar engele hulle oor ons ontferm het.
• Waar ek nou sit en skryf en boodskappe van reën in die dorre streke instroom, moet ek sê dat
  
  ek Namibia en die Noord-Kaap nog nooit so droog gesien het nie.  Ongeag hoe goed dit nou reën gaan dit nog ‘n jaar of 3 se goeie reën kos om die veld te herstel.
• Al ons blyplekke was uitstekend – net een plek was sub-standaard, en toe ek daaroor kla toe word die “ons kry swaar” kaart gespeel.  Oud was nog nooit ‘n probleem nie, vuil en/of onversorg sal altyd wees.
• Uiteindelik reis ons saam met mense - jy trek hier weg en kom terug as vriende of as vyande.  Ons trap almal spore in mekaar se lewens.

Finale gedagte - Mense wat nie lees of reis nie lewe net een lewe.  Elke boek en reis het ‘n lewe van sy eie – wat deel word van joune en jou vir ewig beinvloed.

Nou ja – MooiLoop, tot volgende keer.

Die Pad deur die Woestyn tot by die Huis – Brandstofpompe en Engele (#8)

Bosua Pas, Bastion Farmyard tot terug in SA

Soos gewoonlik spring ons douvoordag weg - Windhoek toe, deur die Namib Naukloof Park en die Khomas Hochland.  Maak nie saak hoeveel keer ek al die pad gery het nie – dit bly spesiaal.  Deur die Namib loop die pad mooi, met ‘n misgordel wat 80km die woestyn in strek.  Geen motor in sig nie, dis net ons en die lang wit pad.

Die pad voor en na die Bosua Pas is uitgery maar ongelooflik mooi - Hettie kan nie uitgepraat raak oor die kontraste en die natuurskoon nie.  Ek wys vir die manne die “long drop” by die uitkykpunt, waar jy regtig die toekoms kan insien terwyl jy doen waarvoor die natuur jou roep.  En natuurlik is daar ‘n paar manne wat ‘n ernstige roeping ervarvaar. 

 
 Ons maak 'n draai by skoonma in Windhoek en word bederf met koek en koffie - regte Namibiese gasvryheid.  Maar ons kan nie lank bly nie, Mariental is nog ‘n ent in die pad af.  Ons vat die pad na Mariental, stop voor die Kalahari Lafenis Hotel in Kalkrand - vroeër jare was dit die Kalkrand Hotel en Pupkewitz, maar dis nie meer dieselfde nie.  Die Jongspan is reeds in Mariental en ingeboek by die Bastion Farmyard - hulle steek solank die vuur aan.  Uitstekende oornagplek.

Op Keetmanshoop maak ons die brandstoftenks propvol, ry 'n draai deur die dorp en sien 'n standbeeld wat vir skaapwagters opgerig is.  Ons kry die grondpad na Aroab - die pad is mooi en nie lank nie toe ry ons Aroab in – dis arm en stowwerig, maar met ‘n eietydse bekoring.

By die Rietfontein grenspos word ons hout, aartappels, tamaties en eiers gekonfiskeer, maar ons is terug op eie bodem.  Interresant dat die grenspos se kombuis net neffens die deurgang lê – ek vermoed hulle was lus vir “chips” en vars slaai …. maar nie voordat Leon die tamaties uit die asdrom opdiep en enetjie eet vir die pad. 

Die grondpad tussen Askam en Van Zylsrus is baie na aan die slegste pad wat ons op die hele roete gery het, met diep wit stofgate.  Die trok is nukkerig, definitief brandstof "starvation" en die krag is min - natuurlik, as jy dors het hardloop jy nie lekker nie.  Nou moet ons maar ry totdat ons gaan staan, dan maak ons ‘n plan.

Ons is vir twee nagte bespreek by Leeupan - maar ongelukkig was die blyplek nie op standaard nie, en daar word besluit dat ons die volgende (Saterdag) deurstoot huistoe.  Vir my persoonlik was dit 'n geweldige teleurstelling, maar min het ek geweet dat daar tog geluk by die ongeluk is.  Die Kalahari is egter ongelooflik mooi.

                       

 

'n Onklaar brandstofpomp en engele

Van Zylsrus

Ons groet die rooi sandduine en kameeldoringbome by ons blyplek en vat die pad na Van Zylsrus.  Petroltenks word vol gemaak en dan draai rigting Karasburg. Die grondpad droog gelukkig op en kort voor lank is ons op teer - nooit gedink ek sou dit verwelkom nie, die rooi duine met vaal gras en doringbosste flits verby.

Net voor Hothazel begin die trok weer sukkel en toe ons Kuruman haal trek ek by die eerste groot motorhawe in.  Dis tyd vir planmaak - so gaan ons nie die huis haal nie.  Ek laat die Kleinspan en Leon hulle verder ry, dis Saterdag voormiddag in Karasburg en daar is geen rede hoekom hulle moet wag nie.

Daryll en Johann

By die motorhawe staan 'n groot sekerheidswag nader - met 'n 12 boor haelgeweer oor sy skouer lyk hy nogal intimederend.  Hy pas die motorhawe op want dis al drie keer beroof, en van hy daar is - geen probleem.  Sy naam is Johann met twee n'e en hy bel onmiddelik 'n werktuigkunidge vriend - Daryll.  Tussen my, Gerrit en Daryll word 'n inlyn petrolpomp by Midas gekoop en geinstalleer - en na vele probeerslae vat ons die pad Vryburg toe.  Die uitdaging is dat dit 'n hoëdruk pomp is wat sonder die regte "fittings" in die petrollyn ingeforseer is - en lekke is verseker.

Maar - die koop van die petrolpomp is 'n storie op sy eie - dit loop so.  Na die beslut om 'n ekstra petrolpomp in te bou moet ene gekoop word, by Midas op die dorp, en tyd loop uit.  Daryll en sy vrou is voor in 'n Chico Golf en ek agterin - en maak nie saak hoe ek sit nie, my kop druk teen die dak.  Daryll reken hy is Geniel de Villiers en blits deur die dorp - wel eintlik klink dit so as gevolg van 'n tekort aan 'n agterste klankdemper - en moet konstant hard rem vir taxis en trokke en voetgangers - daar is geen reëls nie.  By Midas gekom is daar 'n keuse van twee verkeerde pompe - 'n swak ene en 'n sterk ene, dis dan die sterk ene, dankie meneer.  Maar die is 'n "fitting" wat oor 'n "banjo" bout moet kom en die het Midas nie - ek verstaan nog steeds nie wat, waar en hoe musiekinstrumente en boute met gate in enigiets met mekaar te doen het nie.

Daarom sit ons af na iewers in die onderdorp, wat lyk of ons pas Nigerië betree het - by 'n hardewarewinkel wat enigiets van 'n kopspeld tot 'n dooie polisieman verkoop, loop ons 'n bloutjie.  Langsaan is daar 'n straat werktuigkundige wat vanuit 'n vodde Navara bakkie sy besigheid bedryf - ek verstaan nou weereens die gesegde dat 'n werktuigkunidge se motor altyd stukkend is, ek dink nie daai Navara het in die afgelope jaar geroer nie, maar hy is vol gereedskap en goete.  

Daar is 'n plastiek vernouing wat uit die "banjo" bout verwyder moet word, meneer Navara probeer eers met 'n stukkie draad, toe 'n spyker en later 'n groter spyker.  Gerrit bel en vra waar is ons - ek sê staan by.  Nou vra ek of hy dalk 'n boor het - en uit die Navara se paneelkissie verskyn 'n houer met boorpunte - ons kies ene.  Het jy 'n boor - natuurlik, en die word uitgevis onder die agterste sitplek.  Kan ons boor - nie hier nie, krag is langsaan.  Ons stap na die huis langsaan, klim deur 'n hek wat lankal nie meer kan oopmaak nie, stap verby 'n konka met vuur en 'n pot bo-op met pap in, dalk was dit ontbyt.  'n Kleintjie loer vir my oor 'n snotneus, wantrouig - ek dink ook nie hulle hond was baie ingenome met my nie.  Maar daar is krag en na 'n paar probeerslae is die plastiek uit en groet ek dankbaar.  Daryll ken definitief die manne en groet geesdriftig.

Terug by die trok is daar 'n ernstige spoeg en plak operasie, en na vele spreekwoorde loop die trok.  Ons pomp bande terwyl die petrol joggie ons waarsku teen skelms wat jou helder oordag in die hoofstraat aanval - hou alles toe en wees versigtig vra hy mooi, sodat niemand kan sien nie.

Met voldoende brandstof na die enjin loop die trok asof hy pille ingekry het - maar 30km voor Vryburg radio Gert dat ek moet stop want die brandstof spuit uit.  Uit kom die sleeptou en die Navara loop voor tot in Vryburg.  Wat teleurstellend is dat niemand wat ek bel bereid is om te help nie.

Ons het nog nie die seile onder die trok ingegooi nie, toe stap 'n "local" nader, Johan - hy wil hoor of hy kan help.  Hy kan, en vir die eerste keer is ek opgewonde, want hy bel vir Mike, en Mike is nog by sy werkswinkel - Mike van Kalahari Gearbox Exchange.  Mike en Gerrit praat met mekaar in tegnies en kort voor lank het ons die regte bout om die banjo se gate toe te knyp, sonder enige petrol lekke - blessings.  Dis by 16h00 en ons is moeg - Johan se sy vrou het 'n gastehuis (die Molopo Inn), skoon en netjies.  Ons gaan bad en geniet aandete by die Spur - more (Sondag) vat ons die laaste stuk huistoe - wat 'n avontuur.

Nodeloos om te se, 6km van die huis af gaan staan die trok weer – die enjin loop droog.  Maar ons is by die huis en vir oulaas vra ek vir Gert om ons te sleep tot by die huis.  Dit maak nie saak nie. 5600km verder.  Ons is tuis.