Soutgat, Sandvishawe en ons 1ste Moeilikheid (#7)

Wat ‘n ongelooflike voorreg om langs die see wakker te word, om die son te voel met die vars geur van see in jou neus.  Daar is geen haas nie en ons eet ‘n ietsie – net om seker te maak die honger oorval ons nie langs die pad nie.  Die plan is eenvoudig – ons gaan ‘n draai by die soutgat maak, ons gaan vir Retha ‘n herdenkingsteen opsit en Henties so bietjie verken. More gaan ons Sandwich Harbour toe, dan gaan ons ‘n dag niks doen nie – en daarna draai die neuse suid om die terugtog te begin aanpak.  Maklik. Lekker.

Soutgat.  Ons ry deur Swakop na Henties toe.  Stadig, stadig.  Swakop groei teen ‘n ongelooflike tempo.  By Myl 30 draai ons af see toe en gaan soek ‘n plek om vir vir Retha 'n herdenkingsteen op te sit.  Ons was saam op skool, vriende vir ewig, haar man is 2 jaar gelede oorlede en sy 'n paar weke gelede aan kanker.  Nog nie 60 nie – dis hartseer.  Die steen vind sy plek en kyk uit oor die see, net bokant die hoogwatermerk.  Dieselfde see wat beide van hulle baie lief gehad het. Die lewe gaan aan.

Ons ry deur Henties en ek probeer my niggie wat in Henties bly in die hande kry – maar selfone laat my in die steek.  Nog ‘n jammerte, maar die die doelwit is om by die Soutgat uit te kom, of die Namib se eie Dooie See.  So 40km Noord van Henties is daar ‘n kwarriegat vol verskriklike soutwater – dis waar ek wil uitkom en in gaan dryf, glad mos nou nie nodig om Israel toe te gaan vir hierdie ondervinding nie.

Ons kry dit maklik genoeg en drie van ons is durf die water aan.  Die water is groen, lou warm en ek kan nie die bodem sien nie.  Ek swem nie maklik in water waar ek nie kan sien nie, maar enigiets wat in hierdie soutwater kan oorleef, kan my maar byt - daai bytplek sal onmiddelig ontsmet wees. 

Sonder om dramaties te raak, jy dryf nie in die water nie, jy dryf bo-op die water.  Die water druk jou letterlik uit die water uit.  Alle grense moet getoets word en ek probeer om 'n "crunchie" te maak sodat ek kan sink, maar heelaas, ek val net om.  Dryf, dryf ek – wat ‘n interresante ervaring.  Natuurlik is die volgende uitdaging om die soutkristalle van jou lyf af te kry voordat jy weer aantrek, maar gelukkig het ek heelwat water saamgebring.  My hoed, wat vir 'n sekonde die water geraak het, staan nog steeds stokstyf, nes Lot se vrou.

Terug in Swakop probeer ons 'n koffie drink by die Mohle, maar dis 17h20 en die kelner lig ons vriendelik dog ferm in dat ons 10 minute het om koffie te bestel en te drink - 17h30 word die deure toegetrek?  Dan gaan ons maar.

Sandwich Harbour.  Vandag ry ons strand en duine, vir my die hoogtepunt van die reis - Sandwich Harbour toe, of soos my pa-hulle gese het: Sandvishawe.  Jan en Koot is ons gidse met 'n almintige Land Cruiser 200.  Ons wikkel deur die soutwerke en blaas bande af - 1 bar.  Dan strandlangs, deur die mis – met robbe wat so hier en daar vir ons kyk.  Die mis maak oop en toe, en is tegelykertyd vreesaanjaend en betowerend.

Jan trap gou spoor die duin op en ek is volgende - maar ek maak geen hond haar af nie.  My getroue V8 gaan nêrens, dis asof ek probeer om deur in plaas van oor die duin te ry.  Probeer weer, terug, sit vas. Jan sleep my uit.  Probeer weer - iets is nie reg nie.  Reg so – kom ons bepaal die oorsaak van die problem.  Dan stop 'n ou groen Cruiser by my.  Die legendariese Uwe Kessler klim uit wat is sy woorde aan my? “Dis omdat jy 'n k@k kar ry en jou bande is te hard.”  Nou verstaan almal.  Gelukkig ken ek hom en vat dit van wie dit af kom.  Cruiser eienaars het hulle eie probleme.  Hy gee sy bandrukmeter aan my en heelaas, my banddruk lees 1.6 bar - my meter is verkeerd.  Blaas af. Blaas af.  Skielik hardloop daardie trok van my teen die duine uit soos 'n miskruier op spirits - manjefiek.  

 

Gustav sy soos 'n professional, maar vol adrenalien kom vra hy vir my of "ek hulle wil doodmaak".  Hoekom sou ek dit wou doen?  Die Amarok is 'n monster in die sand, maar buig sy pensplaat teen 'n duin. Die vrouens ry saam met Jan in sy Cruiser - en opsluit verloor ons ander gesig - die Cruiser ry blykbaar soos die Gautrein teen die duine op. Lekker.  Hogere slip faces word oorgesteek en hoë duine word oorwin - lekker man, lekker.  Gril lekker.  

               

              

                 

                      

Ons sluit duine af met 'n middagete by die Walvisbaai Waterfront en drink 'n Jaggermeister om die senuwees te kalmeer.  Dit help, veral vir die dames.  Dalk moes ons vir hulle al voor die tyd ingegee het – goeie medisyne.

Daar is tyd en ek ry gou Swakop toe om die idler pulley wat ek by LR Parts bestel het, te gaan haal.  Ek vat 'n kans en ry na Venieta Motors toe, kom 16h30 daar aan en 17h10 is die pulley op en die Amarok se pensplaat is reguit geslaan met 'n Land Rover hammer - 'n moerse hammer, met ander woorde.  Verniet.  Dankie Nico en Grobbies.  Ons groet dankbaar en vertrek - min het ons geweet.

Rus dag moeilikheid.  Woensdag is rusdag - 12h00 is dit middagete saam met 'n ou vriend, maar eers gaan ons Duin 7 om en neem 'n paar fotos. Die trok wil nie onmiddelik aanskakel nie, maar daar gaan ons.  Ons stop by die bakkery in Swakop om broodjies te koop vir ons reis terug.  Ek en Gerrit besluit om die voertuie bietjie af te stof by 'n karwas, so die vroue gaan te voet, en sonder ons, die dorp in.

Ek vermoed dit was die leidraad wat die trok gesoek het, niks wat ons doen kry hom aan die gang nie. Wel, Gerrit se Amarok moet maar sleepvoertuig speel na Venieta Motors toe - en natruurlik is daar verskeie beterwetige gesigte en glimlagte langs die pad.  My eer is nie gekrenk nie.  Ondersoek word ingestel na die "crank sensor" wat toe nie die probleem is nie - en uiteindelik is die uitslag dat die petrolpomp se "relay" foutief is.  Die word vervang en daar gaan ons - maar nie ver nie.  Weer sleep die Amarok die Trok terug - ek los die trok daar en gaan drink 'n rustige koffie terwyl die vrouens die vellie fabriek besoek en Gerrit sy kar laat was.  Uitslag - die gronddraad van die "relay" was foutief en die is reggestel.  Dis 17h00 - na gister was hierdie maar 'n anti-klimaks.  Maar, met almal se bystand is ons op skedule - more vat ons die pad Mariental toe.

Maar ek is nie tevrede nie, 'n man weet mos as sy ryding nie lekker is nie .....

Duin 45, Dooie Vlei, Sesriem Canyon tot by Langstrand (#6)

Ons slaap soos konings by die “Outpost” en toe ons vroegoggend uitry, sien ons uit na ‘n uitstekende dag.  Ons kom by die hek waar ons moet uit om op die pad te klim - moeksie gaan oopsluit.  Sy kom nie reg nie – ek staan nader, nie een van die sleutels wil in een van die twee slotte pas nie.  Leon staan nader en selfs die grysheid moet wyk voor ‘n sleutel wat nie in ‘n slot wil pas nie.  Wat nou – Gustav moet vir Johannes gaan haal – hy is die plaaswerker wat ons blyplek uitsorteer.  Met ‘n groot stofwolk stop Gustav by die hek,

Johannes klim uit, nog erg deur die slaap en Klaasvakie stoffies in sy oë.  Hy stap vorentoe, neem die sleutels en sluit die hek oop – die slot sit toe al die tyd aan die anderkant van die paal ………… nou ja..   Nou is ons nie meer so vroeg nie.

Ek het 'n vriend wat graag praat van "horrible" as iets regtig uitsonderlik sleg is.  Nou ja, die pad Sesriem toe is "horrible" verby. Dis by plekke seker 50 meter wyd getrap, en maak nie saak hoe of waar jy ry nie – in die spoor, oor die spoor, eie spoor, vining, stadig - die motors kry 'n verskriklike pak slae en jou stopsels skud los. Daar is geen geleentheid om te ontspan en die omgewing in te drink nie – jou aandag is 100% ingestel om die stukkie pad te soek en die regte spoed te kry wat jou vir ‘n oomblik kan laat ontspan.  Maar niks van daardie aard nie, horrible, horrible, horrible -  en daar kry die D3 sy tweede papwiel, dieselfde band, net nadat ons 'n Renault Duster verbygesteek het.  En daar staan ons, besig om die band om te ruil – terwyl die gryskop tannie by ons verbykruie – met haar Duster.

Die gedagte was dat ons lekker vroeg by die ingang sal wees, sodat die son ons nie op die duine vang nie - maar dit help nie, die son het sy handbriek al vroegmore op.  Die kantoortjie by die ingang in maar knap en verskeie toeriste staan tou om te betaal - vir 'n slag betaal ons minder omdat ons van hier rond is.

Duin 45. Wat 'n majestieuse skepping.  Al wat 'n toeris is wil daar op, ons ook. Daar is 'n groepie jong meisies van (ek vermoed) China wat met allerhande vreemde klere op die duin poseer, en giggel. Dan is daar die Duitsers met hulle safari klere en hoede - reg vir die woestery - hulle maal ten volle gekleed teen die duin uit.  Daar is ook die plakkie en kouse brigade - maar almal is oppad na bo.

  Belinda en Hettie span saam en oorwin die grootste kruin van die duin, en terwyl hulle asem skep stoom Leon verder aan - almal op 'n missie. Hettie se pasaangeeër bid vir halftyd.  Die uitsig beloon jou poging - niks wat jy sê kan verduidelik wat jy sien en hoe dit jou laat voel nie. 

Die kleinspan (Gustav, Lientjie en Annelies) spring op en af en hardloop van die duin af - ek vat 'n baie meer besadige en waardige tempo teen die duin af.  Ek het mos al hierdie gedoen.  Onder by die motors word 'n vinnige koffie gedrink en ons word verras met 'n buitelandse paartjie wat langs hulle motor verklee.  Geen probleem - ook nie vir die wat dit raaksien nie.

Die Dooie Vlei is altyd 'n besoek werd.  Die bordjies wat die vlei aandui is toegespoel, tekened van dit wat water in die woestyn kan doen.  Ons skuil onder die bome by die “ingang - daar kry ons mense van Spanje en 'n toergids met 'n groepie Franse.  Dit is seker soos Babel moes geklink het.  Dis warm en die sand is los en die "schuttles" wat mense van die teerpad na die Dooie Vlei karwy jaag teen 'n nek breek spoed oor die uitgetrapte sandpaadjies.  

                                                                                                   

Oppad terug ry ons by die Sesriem Canyon aan.  Die plek fasineer my elke keer - die erosie, die uitgetrapte canyon vloer, die spoelklippe, die lae sediment wat jare se reënval en verandering aandui, die rotsformasies wat jou bang maak omdat dit dalk op jou kan val.  Ek en Gustav gaan tot heel onder en klim oor die laaste paar rotse, tot by die laaste bietjie water wat daar is - en dis definitief nie geskik om gedrink te word nie.  Ongelooflik, dis waar water getrek is baie lank gelede, van bo af met rieme wat aan mekaar vasgebind is; oorvertelling wil dit hê dat as jy ses rieme moes gebruik om by die water te kom, dan het jy geweet dis amper klaar - en die water is van bo af geskep, omdat dit te gevaarlik was om in die canyon af te stap; skelms kon jou daar vaskeer .....

Oppad terug, weer oor die flentersgeryde pad, met toerbusse wat jou doodeenvoudig van die pad af druk, is ek beide in verwondering en gefrustreerd.  Verwondering oor ons skepping en oor dit wat ons sopas gesien en beleef het - maar uiters gefrustreerd oor die oorkommersialisering van Sesriem en die toestand van die paaie.  Daardie pad kan maar geteer word, Sesriem is lankal nie meer "off the beaten track" nie.

Die pad see toe.

Ons groet die "Outpost" teensinnig en pak die pad aan see toe. Eers ‘n vinnige stop by Solitaire vir 'n broodjie - die plek is omtrent dubbel die grote as toe ons in 2007 daar was.

Die grootste gevaar op die pad is nie net die toestand daarvan nie, maar ook die roekelose bestuurders van toer busse.  Op een stadium jaag 'n bus van "Sense of Africa" (N367 830W) twee keer by ons verby - by Gert verby terwyl daar 'n motor van voor af kom.  Ek vermoed hulle het by ons Taxidrywers geleer.  Opvallend was die hoeveelheid Dusters wat daar ry, ‘n jong paartjie in 'n Picanto wat ons verbygesteek het, en dat by baie toeriste die dames bestuur.

Maar getrou aan die Namib verras dit jou telke male met besonderse natuur tonele, konstant veranderende kleure en die effek van mis.   Ons stop by die Gramadoelas Uitkykpunt en ry verder na die Kuiseb Canyon - daar moet "duck tape" eers ingespan word om die plastiek panele van Leon se X Trail aan hom vas te plak.  Dit bevestig weereens my teorie dat Land Rover eienaars duck tape, cable ties en olie saamry sodat hulle ander reisigers kan help.

 Die pad word leefbaar toe ons onder die misgordel inbeweeg.  So 50 km voor Walvisbaai is Vogelfederberg - 'n rotsformasie uitgekerf deur wind en weer, met 'n besonderse uitsig oor die Namib.  Ons bewonder die beeldhouwerk van Moeder Natuur en ek vermoed die permanente geskud het Leon iewers langs die pad konsentrasie laat verloor - hy boet verskriklik baie punte in toe hy vir Hettie sê sy kan nie teen Vogelfederberg uit nie, "want jy kan nie loop en brei nie".

Ons kom by ons woonstelle in Langstrand aan, eet ietsie en beplan die volgende drie dae. Maar eers gaan ons 'n draai loop by die see.

Die Pad Noord – Aus, Luderitz en die Outpost (#5)

Visrivier Canyon

Vandag is ‘n lang trek, maar voordat ons verder Noord beur, moet ons eers weer 'n draai maak by die Visrivier Canyon se uitkykpunt, ons het mos betaal vir 'n permit wat 24 uur geldig is.  Uitstekende idee - dis baie stiller en die mense wat daar is, is meer respekvol teenoor die groot natuurwonder.  Die son kom op die regte op en fotos word geneem.  Ek knoop 'n geselsie aan met Vivian - hy is 'n toeroperateur wat (volgens hom) 'n klomp oumense rondry – wil hom eers ‘n klap gee want die mense in sy bus is net knap ouer as ons.  Knopkop.  Hy ry Canyon toe omtrent 15 keer elke jaar. Ons eet gisteraand se koue vleis en spoel dit af met vars, warm koffie, terwyl ons die omvang van die canyon bewonder.  Selfs die toilette het 'n uitsig oor die canyon.

Holoog Kalk Oond

Ons stop by Holoog, wat lank terug 'n spoorweg stasie was vanwaar die Duitsers kalk gebrand en uitgevoer  het.  Die oond is nog daar en so ook die grafte van twee Duitse soldate wat nooit huistoe gegaan het nie.  

Ons val in die pad en draai in by die Canyon Roadhouse Lodge – definitief ‘n besoek werd.  Die dames koop SIM kaarte, want daar moet gepraat kan word.  Dis egter nie so maklik om die spul op te stel nie en Gerrit word die tegnologie held van die dag - die moeders is gelukkig want hulle fone werk en daar kan met die spruite gekommunikeer word. 

Leon is nie bekommerd oor SIM kaarte nie - hy gesels sommer met almal wat lyk of hulle lus het vir gesels.  Daar is duisende foto's om te neem, wat 'n aangename plek en ons spandeer heeltemal te veel tyd daar.                       

         

      

 Die fokus is nou Aus want ons slaap vanaand daar, maar eers moet ons Seeheim verby.  Ek was laas as kind daar.  Die GPS en die kaart verskil met mekaar oor die beste pad na Seeheim en amper bevind ons ons op 'n pad wat lankal nie meer onderhou word nie – daar is gelukkig geen eer om te verloor nie, so ons draai om en vind die beter pad.  Daar is nie brandstof op Seeheim nie en 60 km voor Aus moet die Jerrykan se inhoud die holte in die Land Rover se tenk vul.

By Aus aangekom besluit on sons is moeg gery en gaan daarom vanaand by die Bahnhof Hotel eet.  'n Uitstekende besluit en ons maak vir ‘n vroeë aand – more gaan ons Luderitz besoek.

Vroegmore pak ons die pad Luderitz toe aan, daar moet fotos geneem word by Kolmans kop.  Die wind waai ons tot in Kolmanskop, maar toe ons daar uitklim is die wind stil - 'n heerlike dag.  Omdat ek alleen rondloop praat die plek met my - die Duitsers het darem 'n vermoë om iets uit niks te skep, dit moes 'n besonderse plek gewees het.

                           

                               

                         

     

                                       

 In Luderitz voed ons die hongeriges by die Diaz Koffiewinkel waar almal 'n monster hamburger eet - met gekrummelse hoender of calamari.  Tilla, die eienares is 'n besige bytjie en baie trots op haar plek - goeie kos, goeie prys, maak gerus 'n draai daar.

 

Ons draai terug Aus toe en neem nog ‘n paar fotos langs die pad en gaan maak 'n draai by die Oorlogbegraafplaas en die Krygsgevangenekamp net buite Aus.  Ek kan my net indink hoe swaar daardie mense moes kry - daardie plek is koud.  Om die koue te ontsnap het die gevangenes ingegrou, en dis die klipstrukture wat nog daar rondstaan - maar min mense gee om oor geskiedenis.

                                  

Outpost toe.  Vandag is die pad lank - D707, Duwiseb Castle (Maj van Wolf se blyplek), oor Betta, 

Maltahohe tot by Ababis Lodge se Outpost. 

   

Voor sonop is ons al aan die gang.  Langs die pad maak ons 'n noodstop by die Tirool Kampterrein - daar moet toiletbesoek gedoen word. Hermien die plaasvrou stap ons tegemoed en sluit die ablusies oop.  Ons gesels oor die droogte en die uitdagings wat hulle het - almal voel verlig en toe ek 'n foto van haar wil neem lyk dit of sy 'n slang gesien het, sy verdwyn in die huis in en ons reis verder Noord.

Maltahohe is die volgende kol op die kaart.  Ons stop op Betta en ry by Maltahohe verby, tot die vrouens se frustrasie - hulle wou gaan kyk hoe lyk die dorp.

Maltahohe hou nie noodwendig goeie herinneringe vir my in nie.  Terugflits na die vroeë 1970's en Laerskool Kalkrand - 29 kinders in die hele skool.  Ons is arm en kan nie elke naweek huistoe nie. 'n Maatjie nooi my saam na hulle plaas toe by Maltahohe.  Vrydagaand speel die familie Monopolie en ek verloor alles, tot my waardigheid.  Die volgende dag gaan ons perdry, nie noodwendig iets waarmee ek vertroud is nie – alhoewel dit baie lekker was eindig ek blikners op en kan Sondag amper nie loop nie.  Niks hiervan was snaaks nie.  Maar nou ja.

Ons verloor die kleinspan - hulle kry 'n papwiel in die berge en ons kan nie die radio hoor nie.  Ons draai om en kry hulle net toe Gustav die laaste boute vasdraai.  Nou na die Outpost - en wat 'n plek is dit nie.  Drie huise op 'n koppie langs 'n droeë rivierloop, met baie glas in die rigting van sonopkoms, absoluut buitengewoon.  Hier maak ons die pap band reg en steek die vuur aan, ons bly twee aande hier en gaan in en uit ry na Sesriem.

My trok het 'n nare skreeugeluid voor iewers by die enjin - dit klink soos die "idler pulley" wat besig is om uit te klaar.   Wel, ons is ver van die beskawing af en draai moet die “pulley” draai, so ek dokter die met 'n goeie dosis Q20.  Sal maar sien wat gebeur.